W analizie finansowej IRR często uważana jest za próg efektywności projektu inwestycyjnego. Inwestycja jest efektywna wówczas, gdy wewnętrzna stopa zwrotu jest większa od wymaganej stopy dyskonta, czyli minimalnej akceptowanej stopy zwrotu przez inwestora. Do zalet tej metody należy fakt, że ułatwia ona decyzje

o inwestowaniu przez porównanie do minimalnej stopy zwrotu. Do wad zaś konieczność dość kłopotliwych obliczeń i całkowite uzależnienie wyniku od czasowego rozkładu strumieni operacyjnych. Uzasadniając zastosowanie metody IRR trzeba podkreślić, że stopa dyskonta dla danego projektu inwestycyjnego jest jego oczekiwaną stopą dochodu. Jeżeli wewnętrzna stopa zwrotu przekracza koszt funduszy użytych do sfinansowania projektu, to po opłaceniu kapitału pozostaje nadwyżka, która jest kumulowana i przyczynia się do wzrostu wartości firmy. Inaczej mówiąc IRR jest tzw. punktem równowagi, który mówi, czy dany projekt przyczyni się do wzrostu majątku firmy czy też go obciąży.

– Metoda wartości zaktualizowanej netto dyskontuje wszystkie przepływy strumieni operacyjnych, a następnie sumuje te przepływy.

– Wewnętrzna stopa zwrotu jest określana jako stopa dyskonta, przy której NPV projektu jest równe zeru. Projekt jest przyjmowany, jeśli 1RR jest większa od kosztu kapitału projektu (stopy dyskontowej).

– Metody NPV i IRR umożliwiają podjęcie takich samych decyzji w przypadku niezależnych projektów, a w przypadku projektów wzajemnie się wykluczających może powstać sprzeczność w określeniu ich kolejności. Jeżeli dochodzi do sprzeczności pomiędzy rezultatami obu metod, to w zasadzie powinno używać się metody NPV.

– NPV jest najlepszą samodzielną metodą oceny zyskowności projektu.

– W metodzie NPV zakłada się, że przepływy środków pieniężnych będą powtórnie reinwestowane po koszcie równym IRR. Ponieważ ponowne zainwestowanie po koszcie kapitału jest ogólnie lepszym (bliższym prawd- założeniem, to NPV wskazuje przewagę nad IRR.

Stopa przychody/koszty wskazuje, czy analizowany projekt inwestycyjny nadaje się do realizacji. Wartość wskaźnika zależy w dużej mierze od przyjętej stopy dyskontowej (podobnie jak w przypadku NPV).

Aby projekt mógł być zakwalifikowany do realizacji, wartość stopy B/C powinna być większa lub równa Liczba 1 jest wartością graniczną, co oznacza, że w tym przypadku wartość zaktualizowana przedsięwzięcia NPV = 0 .

Jak widać z dotychczasowych rozważań, metody dynamiczne mają swoje wady i zalety. Do zalet możemy zaliczyć możliwość dokonania analizy rozłożonego w czasie ciągu strumieni pieniężnych. Inną zaletą jest sprowadzenie danych z przyszłości do ich wartości teraźniejszej, tj. zaktualizowanej w momencie dokonywania oceny, możliwość porównania kilku odmiennych projektów, poprzez zastosowanie jednego kryterium – efektywności. Metody dynamiczne są łatwe do interpretowania. Dają też możliwość przeprowadzenia symulacji wariantowej (tzw. analizy wrażliwości). Do słabych stron metod dyskontowych zaliczamy z kolei:

– prawdopodobieństwo wystąpienia błędów w oszacowaniu wpływów i wydatków w przyszłości

– znaczny wpływ arbitralnie przyjętej stopy dyskontowej na wyniki obliczeń i interpretację opłacalności

– przy szacowaniu tej stopy też występuje ryzyko popełnienia błędu.