– ochrona przemysłu krajowego przed konkurencją z zagranicy może ona być realizowana poprzez wprowadzenie odpowiednich unormowań w aktach prawnych, które „rezerwują” poszczególne rodzaje kontraktów dla oferentów krajowych lub w inny sposób preferują własnych dostawców czy usługodawców (na przykład przez obowiązek zatrudniania jedynie krajowych pracowników lub określonego ich procentu, przez stosowanie krajowych produktów, preferowanie ofert, które są zgodne ze szczególnymi normami krajowymi itp.)

– wspomaganie regionów zacofanych gospodarczo (analogicznie jak w pierwszym przypadku preferowanie ofert, które za- pewniają miejsca pracy dla pracowników z określonych regionów lub ograniczanie zakresu potencjalnych oferentów do tych, którzy mają siedzibę lub prowadzą swoją działalność na obszarze zacofanego regionu)

– wspomaganie wybranych gałęzi przemysłu: strategicznych, słabych lub nowo utworzonych (dotyczy to zwłaszcza zamówień na projekty naukowe i techniczne)

– kontrola i interwencja w proces rozwojowy wybranych rynków w celu zapewnienia tam w przyszłości rozwoju skutecznej konkurencji (udzielanie zamówień mniejszym firmom, tak by mogły przetrwać na rynku, na którym tylko jedno przedsiębiorstwo posiada pozycję dominującą)

– wspomaganie polityki państwowej w walce z bezrobociem.

Wszystkie te polityki o charakterze zasadniczo ekonomicznym związane są z wprowadzaniem systemów krajowych preferencji lub planowym rozdziałem zamówień publicznych. Pamiętać przy tym należy, iż instytucja zamówień publicznych może służyć wspomaganiu rozwoju efektywnej konkurencji bez sięgania do wymienionych wcześniej środków. Przykładowo odniesienie się przez zamawiającego w specyfikacjach technicznych do uznanych standardów wymusza na przedsiębiorcach ich stosowanie i zwiększa ich konkurencyjność wpływając na ich przyszłą pozycję na rynku.