Rozpatrujący sprawę sąd krajowy skierował do Trybunału zapytanie, czy organ krajowy, który udzielił w tym przypadku zamówienia mimo nieobjęcia go listą może być uznany za „podmiot zamawiający” w rozumieniu dyrektywy 71/30

Europejski Trybunał Sprawiedliwości w odpowiedzi na pytanie orzekł, że pojęcie „państwa” ujęte w art. 1 dyrektywy 71/305 ma być rozumiane w sposób funkcjonalny. Instytucja, której skład i funkcje są uregulowane ustawowo i która jest uzależniona od władz publicznych przez przyznanie im uprawnienia do mianowania jej władz, przez gwarancje udzielane dla zaciąganych przez nią zobowiązań oraz przez finansowanie zamówień publicznych, które rozdziela musi być uważana za związaną z państwem w rozumieniu tejże dyrektywy. Jednym słowem, Trybunał uznał, że organ ten, mimo że nie ujęty w liście z Aneksu do dyrektywy podlega rygorom ustanowionym przez dyrektywę 71/305 z uwagi na to, że spełnia on wszystkie warunki do tego, by być uznanym za „podmiot publiczny”.

W obecnym stanie prawnym – dokładnie powyżej opisanym – listy włączone do Załącznika I do dyrektywy 93/37 nie mają charakteru wyczerpującego, dlatego też jasnym jest, że wszystkie instytucje prawa publicznego, niezależnie od tego, czy zostały umieszczone na liście czy też nie, są objęte zakresem postanowień obowiązujących dyrektyw o zamówieniach publicznych. Powstaje jedynie pytanie, czy organy, które nie posiadają osobowości prawnej, ale spełniają pozostałe dwie przesłanki do tego, by być uznanymi za osoby prawa publicznego są objęte przepisami prawa wspólnotowego w zakresie udzielanych przez nie zamówień.