Dyrektywa 93/38 jest potocznie nazywana dyrektywą sektorową, jako że obejmuje swoim zakresem podmioty działające w sektorach użyteczności publicznej. Pojęcie „użyteczności publicznej” jest związane ze sferą funkcjonowania tzw. „urządzeń użyteczności publicznej” oraz ze sferą kwalifikowanej działalności gospodarczej, szczególnie silnie powiązanej z interesem publicznym. Urządzenia użyteczności publicznej wraz ze związanymi z nimi usługami określane są jako dobra publiczne. Charakterystycznym przy tym jest, że są one udostępniane właściwie bez ekwiwalentu odpowiadającego korzyściom odnoszonym przez zainteresowane podmioty. Dotyczy to zwłaszcza urządzeń związanych z oświetleniem, odwodnieniem oraz niektórymi formami komunikacji i przekazywania informacji. W ujęciu ekonomicznym dwiema podstawowy-

mi cechami dóbr publicznych są: po pierwsze fakt, iż korzystanie przez kolejne osoby z danych dóbr nie zwiększa kosztów związanych z ich świadczeniem, a po drugie okoliczność, iż nie jest w zasadzie możliwe wyłączenie określonych osób z możliwości korzystania z danego dobra publicznego. Natomiast w przypadku sfery kwalifikowanej działalności gospodarczej mamy wprawdzie do czynienia z ekwiwalentną wymianą dóbr pomiędzy przedsiębiorstwem a konsumentem, ale dobra te posiadają szczególnie istotne znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania danej społeczności i zaspokajają podstawowe potrzeby jej członków. Dlatego też prowadzenie takiej działalności jest silnie powiązane z interesem pu-blicznym i z tejże to przyczyny podmioty działające w określonych sektorach użyteczności publicznej podlegają w różnym zakresie większej lub mniejszej kontroli państwa, która przejawiać się może w różnoraki sposób – poprzez „upaństwowienie” danych przedsiębiorstw, powierzenie kontroli organom administracji centralnej lub samorządowej, wpływ finansowy, organizacyjny lub strukturalny.