W raporcie UNESCO z 1996 r. sklasyfikowano wiedzę ze względu na cztery cele, jakie ona realizuje: nauka dla wiedzy (learning to know), nauka dla działania (learning to do), nauka na potrzeby życia społecznego (learning to live together), nauka dla istnienia (learning to be)11. W tym samym roku OECD zaproponowało definicję terminu lifelong learning-, „rozwój na poziomie indywidualnym i społecznym, który zachodzi we wszystkich możliwych kierunkach oraz we wszystkich możliwych sytuacjach, zarówno formalnych, jak i nieformalnych, oraz gwarantuje równy dostęp do nauki dla wszystkich zainteresowanych przez całe ich życie” . Postulat nauki przez całe życie (lifelong learning), w każdej możliwej sytuacji (lifewide learning) i w każdej możliwej formie (nauka formalna, nieformalna i incydentalna) został ponownie sformułowany w 2000 r.

W celu kształtowania postaw przedsiębiorczych konieczne jest posługiwanie się interaktywnymi formami uczenia, które stymulują aktywny udział osób szkolonych w tym procesie. Należy także nauczać technik uczenia się, pozyskiwania informacji i przetwarzania ich tak, aby osoba szkolona mogła kontynuować proces nauki samodzielnie. Ten rodzaj nauki pozwala na stymulowanie niezależności, zachęca do podejmowania ryzyka i brania na siebie odpowiedzialności za podejmowane działania i eliminuje postawy roszczeniowe. Natomiast sama technika uczenia się stanowi matrycę dla dalszej nauki, dlatego jest równie ważna, jak przekazywane treści.

Waga umiejętności pracy zespołowej wzrasta wraz z zastępowaniem pojedynczych stanowisk powoływanymi w miarę potrzeb zespołami zadaniowymi. Pracownik nie jest już przypisany do jednego miejsca pracy, a będąc członkiem zespołu zadaniowego staje się podmiotem procesu zmiany ilościowej i jakościowej w zależności od zleconego zadania. Efektywny sposób jego funkcjonowania w grupie częstokroć determinuje efekty merytoryczne podejmowanych działań, dlatego też nauczenie pracownika pracy zespołowej jest równie istotne, jak przekazanie mu kwestii merytorycznych. W pracy zespołowej ważne są takie cechy, jak umiejętności komunikacyjne, integracyjne oraz duże nasycenie inteligencją emocjonalną.

Hierarchiczny układ wiadomości i umiejętności jest zastępowany pracą samo-dzielną. Jej przebieg jest kontrolowany przez pracownika, który jest odpowiedzialny za jej ostateczne efekty. Takie wymagania oznaczają, że tradycyjny sposób kształcenia i doskonalenia zawodowego musi nie tylko być wzbogacony o metody interaktywne, ale także zorganizowany w oparciu o kształcenie modułowe, które stwarza możliwość powiązania kształcenia teoretycznego z praktycznym, zapewnia elastyczności i uniwersalność oraz przygotowuje do samokształcenia.