Wszelkie więc kwestie uboczne związane z pomocą państwową mogłyby być ewentualnie uznane za sprzeczne z art. 28 TWE, jednak „legalność” samej pomocy mogłaby być rozpatrywana jedynie na gruncie przepisów art. 87 i 88 TWE.

Następną sprawą dotyczącą tej problematyki było między innymi orzeczenie Du Pont de Nemours wydane w sprawie, która dotyczyła włoskiego ustawodawstwa nakazującego podmiotom zamawiającym nabywanie pewnej części towarów z południowego regionu Włoch w celu promocji tego mniej rozwiniętego obszaru. Podmioty zamawiające, które wykonywały funkcje publiczne w zakresie ochrony zdrowia „podzieliły” wszystkie swoje zamówienia na dostawę klisz do RTG i innych potrzebnych materiałów na dwie pule, z których jedna, obejmująca 30%, dotyczyła jedynie dostaw produktów z uprzywilejowanego regionu, natomiast druga przewidywała nabycie takich samych towarów niezależnie od miejsca ich pochodzenia. Trybunał orzekł, że nawet jeżeli podjęte środki ograniczające import stanowią pomoc państwa w rozumieniu art. 87 i 88 TWE, to fakt ten nie oznacza wyeliminowania działania art. 28 TWE. Niestety Trybunał nie wyjaśnił wyraźnie podjętego stanowiska. Orzekł on jedynie, że „sam fakt, iż krajowe środki mogłyby być uznane za pomoc państwową w ujęciu art. 87 TWE nie jest wystarczającym powodem do wyłączenia ich z zakresu zakazu obowiązującego na tle art. 28 TWE”.Biorąc pod uwagę oba omawiane orzeczenia można by wysnuć na ich tle dwie koncepcje.