Mechanizm kształtowania wynagrodzeń, stanowiący wyraz skutecznego połączenia długofalowości ze zdolnością do akomodowania zmian, wykształca z jednej strony potrzebę kreowania celów i wynikających z nich modeli i instrumentów odzwierciedlających długookresowe warunki funkcjonowania przedsiębiorstwa, z drugiej zaś – potrzebę doboru instrumentów służących elastycznemu reagowaniu i właściwie ukierunkowanemu dostosowaniu. Unikatowość i specyfika tego mechanizmu czynić go winna narzędziem kreowania wizerunku organizacji w otoczeniu, a przez to – jej strategicznym atutem konkurencyjnym.

Okolicznościami, które w sposób szczególny implikują potrzebę poważnej mo-dernizacji systemów wynagrodzeń w firmach funkcjonujących na polskim rynku są: niespotykany dotychczas dynamizm zmian w otoczeniu, przemiany w treści i charakterze pracy, a także (a może przede wszystkim) proces zjednoczeniowy z

Unią Europejską. Stawiają one przedsiębiorstwa wobec konieczności daleko idących przewartościowań w sferze wynagradzania, tworzenia skuteczniejszych – z punktu widzenia potrzeby wykorzystania nowych strategicznych atutów konkurencyjnych – mechanizmów ustalania płac, a przede wszystkim – docenienia roli wynagrodzeń w kształtowaniu konkurencyjności.