Również tożsame znaczenie w niniejszej pracy nadaje się pojęciom „osoba prawa publicznego” i „instytucja prawa publicznego”, jako że w tłumaczeniu obie wersje są poprawne.

Także w celu uniknięcia zbyt częstych powtórzeń w niniejszej pracy zamiennie stosuje się określenia: „postępowanie w przedmiocie udzielenia zamówienia”, „proces udzielania zamówienia publicznego”, „procedura udzielania zamówienia publicznego”, „postępowanie przetargowe”. Jeżeli chodzi o to ostatnie sformułowanie – to chociaż nie wszystkie procedury udzielania zamówień, dopuszczalne w świetle obowiązującego prawa wspólnotowego, mają kształt klasycznego przetargu – to jednak udzielanie zamówienia w drodze procedury otwartej jest zasadą, a stosowanie procedur negocjacyjnych jest traktowane jako wyjątek. Dlatego też w częściach pracy dotyczących procedur negocjacyjnych autorka nie stosuje tego wyrażenia, tak by nie wprowadzać w błąd co do rodzaju postępowania. Z uwagi jednak na wyjątkowy charakter zawierania umów, których przedmiotem jest zamówienie publiczne, w drodze negocjacji – dopuszczalne jest w pozostałym zakresie stosowanie określenia „postępowanie przetargowe”.

Odnosząc się do przedmiotu zamówień na dostawy publiczne w tekście niniejszej pracy używa się następujących pojęć: „produkty”, „towary”, „dobra” – rzadziej „surowce i sprzęt”. „Dobra” są pojęciem najbardziej ogólnym i obejmują również także przedmioty obrotu prawnego niebędące rzeczami (na przykład energia).

W tekście również zamiennie stosuje się nazwy: Porozumienie w sprawie Zamówień Rządowych z 1994 r. i skrót GPA, który pochodzi od nazwy umowy w języku angielskim – – Government Procurement Agreement.

Wydaje się, iż zasygnalizowanie problematyki stosowania niektórych pojęć w treści niniejszej pracy ułatwi jej lekturę i nie wzbudzi żadnych wątpliwości co do ich właściwego zastosowania.

Rozdział I Instytucja zamówień publicznych – rozważania wstępne