Również pozapłacowe formy motywowania w publicznej służbie zdrowia są znacznie skromniejsze niż stosowane w sektorze przedsiębiorstw.

Oceniając wykorzystanie różnych narzędzi motywowania, trzeba przyznać, że zarówno dyrekcje większości szpitali, jak i kierownicy komórek kadrowych mają świadomość zaniku motywacyjnej funkcji wynagrodzeń po reformie z 1999 r. Ta świadomość przejawia się m.in. w krytycznej ocenie zróżnicowania płac międży pracownikami i stanowiskami (żaden badany szpital nie był zadowolony) oraz systemu premiowania, a także w niezadowoleniu ze zrównania uprawnień pracowniczych w ZOZ przekształconych w jednostki samodzielne z pozostającymi w dalszym ciągu jednostkami budżetowymi (m.in. w zakresie dodatków stażowych i nagród jubileuszowych).

Rodzi to nadzieje na odbudowanie motywacyjności płac, gdy poprawi się kondycja finansowa SP ZOZ. Niektórzy kierownicy kadr zamierzają rozszerzyć część ruchomą wynagrodzenia, uzależnioną od liczby pacjentów lub wartości usług, wprowadzić wycenę pracy w wartości procedur medycznych, zamienić premie regulaminowe na zadaniowe.