Omawiając wyłączenia przewidziane w art. 3 należy wspomnieć o art. 1 ust. 1 dyrektywy 92/13 odnoszącej się do procedur odwoławczych. Stanowi on bowiem, iż państwa członkowskie zobowiązane są do podjęcia środków koniecznych dla zapewnienia, że decyzje podjęte przez zamawiających podlegają efektywnym, a zwłaszcza możliwie szybkim odwołaniom, zgodnie z warunkami przewidzianymi w tej dyrektywie, na podstawie, że decyzje te naruszyły prawo wspólnotowe w dziedzinie zamówień publicznych lub unormowania krajowe wdrażające to prawo w odniesieniu do:

– postępowania o udzielenie zamówienia objętego dyrektywą 93/38 oraz

– zgodności z art. 3 ust. 2 (a) tej dyrektywy, w przypadku zama-wiających, których przepis ten dotyczy.

Jak wcześniej wyjaśniono, przepis art. 3 ust. 2 (a) odnosi się do zasad, których przestrzeganie jest obowiązkiem podmiotów wyłączonych na mocy art. 3 podczas udzielania zamówień. Ich naruszenie może stanowić podstawę odwołania na gruncie dyrektywy 92/ 13, z którego może skorzystać każdy podmiot, który ma lub miał interes w uzyskaniu danego zamówienia, w sytuacji gdy doznał on uszczerbku lub zagraża mu jego doznanie w wyniku złamania tych zasad. Rażące naruszenie przedmiotowych zasad daje również Komisji Wspólnot Europejskich uprawnienie do wszczęcia odpowiednich procedur.

Z powyższego wynika, iż wyłączenie na gruncie art. 3 dyrektywy 93/38 nie oznacza rezygnacji z zapewnienia istnienia i prawidłowego funkcjonowania systemu procedur odwoławczych w odniesieniu do zamówień. Zmienia się nieco tylko przedmiot badania

– sądy krajowe powinny raczej zwrócić uwagę na okoliczność, czy podczas postępowania o udzielenie zamówienia została zachowana konkurencyjność i równe traktowanie, niż skupiać się na poszczególnych czynnościach podejmowanych przez zamawiającego w toku procedury. Tym bardziej, że zamawiający objęci wyłączeniem mogą stosować własne „odmiany” procedur uregulowanych w dyrektywie 93/38, byleby tylko nie sprzeciwiały się one zasadzie konkurencyjności i równego traktowania.