Problem „mieszania” elementów różnych procedur był rozważany również na gruncie dyrektyw klasycznych. W sytuacji gdy zamawiający może skorzystać z procedury negocjacyjnej, przyjęte jest powszechnie, iż może on zastosować reguły procedury bardziej restrykcyjnej. Przykładowo, w przypadku gdy postępowanie w ramach procedury otwartej nie skutkowało złożeniem odpowiedniej liczby ofert, zamawiający może wykorzystać procedurę negocjacyjną, ale w pewien sposób zmodyfikowaną, uzupełnioną o ponowne ogłoszenie lub inne elementy charakterystyczne dla przetargu otwartego. Nie oznacza to bynajmniej, że udzielenie zamówienia odbywa się w drodze postępowania otwartego.

Jeżeli chodzi o wybór rodzaju procedury przetargowej (otwarta, ograniczona, negocjacyjna) to – • jak orzekł Trybunał w sprawie Walloon Buses – zamawiający objęty dyrektywą 93/38, który na początku wskazał wybrany typ procedury, nie może w trakcie postępowania dowolnie przejść pod reżim innej. Byłoby dobrze, gdyby podmioty objęte wyłączeniem z góry zastrzegły, iż stosują procedurę negocjacyjną, tak by uniknąć niepotrzebnych wątpliwości i sporów. Pojawiają się też koncepcje, iż zamawiający nie ma obowiązku wybierania pomiędzy istniejącymi procedurami i może nie informować oferentów o trybie, jaki przyjął. Jednak wydaje się, że korzyść z takiego podejścia jest niewielka, skoro zastrzeżenie trybu negocjacyjnego z uwagi na jego elastyczność nie ograniczy zbytnio tych podmiotów w zakresie podejmowanych przez nich działań.

Aby sprostać zasadzie równego traktowania, która obowiązuje również i podmioty wyłączone na podstawie art. 3, muszą one za każdym razem, przy wszczynaniu procedur przetargowych, powiadomić wszystkich kontrahentów o przyjętych kryteriach oceny składanych ofert.