Jednocześnie Trybunał wyraził opinię, że zamawiający nie może zobowiązać takiego podmiotu do udzielania zamówień zgodnie z przepisami dyrektyw.

Problemy z ustaleniem zakresu pojęcia „instytucji (osoby) prawa publicznego”

Interpretacją pojęcia „instytucja prawa publicznego” zajmował się Trybunał Sprawiedliwości w sprawach: Mannesmann Anlagenbau Austria AG and Others v. Strohal Rotationsdruck GesmbH (SRG) oraz Gemeente Arnhem, Gemeente Rheden v. BFI Holding BV. W swoich tezach podkreślił on, że podmiot, który ma być uznany za „instytucję prawa publicznego” musi spełniać wszystkie trzy wyżej przedstawione przesłanki łącznie. Przedsiębiorstwo prowadzące działalność gospodarczą, w którym większość udziałów posiada zamawiający, nie może być uznane za „instytucję prawa publicznego” w rozumieniu dyrektyw o zamówieniach publicznych jedynie na tej podstawie, że zostało utworzone przez zamawiającego i że przekazał on na ten cel pewne fundusze uzyskane w drodze prowadzenia działalności mającej na celu zaspokajanie potrzeb w ogólnym interesie, niemających charakteru komercyjnego ani przemysłowego. Przedsiębiorstwo takie nie spełnia bowiem pierwszej z wyżej omówionych przesłanek, a mianowicie nie zostało utworzone w celu zaspokajania określonych potrzeb, których realizacja

leży w interesie publicznym. W ostatnim jednak ze swoich orzeczeń Trybunał dokonał bardziej funkcjonalnej interpretacji przepisów dyrektywy definiujących pojęcie „instytucji prawa publicznego”. W sprawie Universale Bau AG, Bietergemeinschaft: Hintereg- ger&Sohne Bauges.mbH Salzburg, OSTU-STETTIN Hoch und Tiefbau GmbH and Entsorgungsbetriebe Simmering GesmbH przedstawił stanowisko, z którego wynika, że podmiot rzeczywiście spełniający potrzeby, o których jest mowa w art. l(b) dyrektywy 93/ 37 (dotyczy to oczywiście także definicji z dyrektyw 93/36 i 92/50) i ponoszący odpowiedzialność w tym zakresie jest uznawany za „instytucję prawa publicznego” nawet jeśli nie był utworzony bezpośrednio „w celu” zaspokajania określonych potrzeb w interesie publicznym.