Mówimy zatem o podporządkowaniu pożyczki w stosunku do innych grup wierzycieli. Z tego tytułu wynika kilka cech charakterystycznych pożyczki podporządkowanej:

– traktowanie jej jako środki pozostające „na dłużej” w podmiocie gospodarczym (tzw. quasi-kapitał)

– uznawanie pożyczki podporządkowanej za instrument finansowy niosący większe ryzyko w stosunku do kredytu i dłużnych papierów wartościowych oraz pożyczek o nadrzędnym charakterze (tzw. „senior debt”). Dzieje się tak z uwagi na kolejność zaspokajania wierzycieli. Konsekwencją tego jest znacznie wyższa cena takiej pożyczki niż kredytu bankowego, dłużnych papierów wartościowych lub pożyczek, które mają charakter nadrzędny wobec tej pożyczki. Pożyczka podporządkowana może być zatem elementem transferu zysków do spółki macierzystej i środkiem do uzyskania korzyści podatkowych, o ile nie ma przepisów prawnych przeciwdziałających tzw. cienkiej kapitalizacji. Pożyczka podporządkowana powinna być spłacona według określonego harmonogramu po spełnieniu określonych warunków. Dywidenda natomiast jest opcjonalna i zależna od wyników spółki i od postawy akcjonariuszy/udziałowców. Udzielenie pożyczki podporządkowanej nie rodzi takich problemów z władzami antymonopolowymi (koncentracja własności w gospodarce), jak zakup udziałów i akcji.

W Polsce instytucję pożyczki podporządkowanej spotyka się w spółkach z udziałem kapitału zagranicznego, szczególnie w spółkach realizujących zadania inwestycyjne. Bardzo często pożyczek podporządkowanych udzielały w przeszłości podmioty zlokalizowane za granicą.

Pożyczka podporządkowana bywa często konwertowana na kapitał, czyli na akcje lub udziały (wniesienie pożyczki jako wierzytelności do spółki).