Uczestnicy żywią uprzedzenia nie tylko do doradców z urzędów pracy, ale i do prywatnych pośredników, choć często nie mieli jeszcze z nimi żadnych kontaktów. Najpoważniejsze obiekcje dotyczą kosztów związanych z pośrednictwem w poszukiwaniu pracy, jednak te wątpliwości można bez trudu rozwiać. Uczestników martwią również „czarne owce” wśród pośredników, mimo że nie precyzują wyraźnie, jakich szkód miałaby zaznać pojedyncza osoba ze strony takiego doradcy.

Wydaje mi się, że moja rola polega w tej sytuacji na rozpraszaniu wątpliwości zrodzonych wyłącznie z poczucia niepewności i niedoinformowania uczestników. Mają one jednak tę wadę, że blokują ich zdolność do działania. Rozwianie lęków i niepewności uczestników to jeden z celów szkolenia, dlatego podczas zajęć mogą oni otwarcie wypowiadać swe obawy i wraz z grupą starać się ustalić, czy są one racjonalne. Trzeba stale tłumaczyć uczestnikom, by nie bali się nowości ani podejmowania przedsięwzięć, których wynik jest niepewny. Muszą ryzykować i liczyć się z ewentualnością porażki. Uczestnicy szkolenia są zwykle zaskoczeni, że ich obawy się nie sprawdzają i że próby nawiązania kontaktu z obcymi ludźmi wypadają o wiele lepiej, niż się spodziewali. Na tym etapie wiele osób odkrywa w sobie nieznane talenty i zdobywa nowe doświadczenia, wskutek czego nie tylko znajduje pracę, ale i uczy się dodatkowych umiejętności w nieformalnym toku kształcenia.