Narastające w latach 2000-2003 trudności finansowe SP ZOZ i wzrastające za-dłużenie spowodowały, że większość szpitali musiała zrezygnować z wypłacania premii mimo, że były one przewidziane w regulaminach wynagradzania. Pozbyto się więc bezpośredniego narzędzia motywowania. Natomiast tam gdzie jest jeszcze stosowane, również nie oddziałuje motywująco, gdyż przeważnie premie wypłacano w jednakowej procentowej wysokości wszystkim lekarzom i pielęgniarkom (w niektórych ZOZ premie pielęgniarek wynosiły około 50 zł miesięcznie). Wysokość funduszu premioWego nie była w tych placówkach z góry określona, lecz stanowiła różnicę między wielkością funduszu płac a wypłacanymi w danym miesiącu lub kwartale wynagrodzeniami. Kierownictwo zdawało sobie zazwyczaj sprawę z niewłaściwego wykorzystania premii, ale przy niewielkich kwotach jej różnicowanie nie miało sensu.

Po reformie służby zdrowia wynagrodzenia przestały pełnić funkcję motywacyjną, ale ze względu na niski ich poziom, zwłaszcza u pielęgniarek i położnych, trudno się również doszukać funkcji dochodowej.

Ze względu na niedobór środków w niewielkim stopniu wykorzystywano również pozapłacowe formy motywowania. Większość szpitali stosowała ryczałt na samochód prywatny oraz na telefon komórkowy, głównie dla dyrekcji (przeważnie dwie osoby), ale kwoty świadczeń były niewielkie, np. 120-500 złotych na samochód oraz abonament telefoniczny lub limit minut na rozmowy. Żaden z badanych szpitali nie stosował natomiast dopłat do wyżywienia, do hotelu pielęgniarskiego, nie opłacał też pracownikom dodatkowego ubezpieczenia (trzeci filar). Wśród niematerialnych metod motywowania wymieniano natomiast pochwały i dyplomy z okazji świąt zawodowych lub patronackich, kierowanie na szkolenia oraz udzielanie z tego powodu zwolnień z pracy (prawnie zagwarantowanych).