Pokazaliśmy przed chwilą wiele możliwości dotyczących doboru różnych form regresu do sponsorów projektu. Nie oznacza to, że wszystkie z nich mają równoprawne znaczenie i cieszą się równą popularnością wśród stron zaangażowanych w realizację projektu inwestycyjnego, zwłaszcza wśród banków finansujących. Dla zewnętrznych instytucji finansowych, w tym dla banków komercyjnych i hipotecznych, zgodnie z wspomnianym już zarządzeniem o równoważeniu ryzyka poprzez tworzenie rezerw celowych najbardziej preferowane są takie formy regresu do sponsorów projektu, które pozwalają bankom na pomniejsze podstawy do tworzenia rezerw celowych. Dotyczy to preferowania przez banki poręczeń według prawa cywilnego, poręczeń według prawa wekslowego, gwarancji bankowych za zobowiązania spółki celowej wystawianych przez banki komercyjne na zlecenie sponsorów projektu. Zagrożenie takie występuje szczególnie na początku funkcjonowania spółki celowej, kiedy to ryzyko niepowodzenia projektu wydaje się być największe, a straty bilansowe są raczej nieuniknione.

Prześledźmy teraz typowe fonny regresu spotykane w projektach inwestycyjnych. Omawianie rozpoczniemy od poręczenia cywilnego. Poręczenie cywilne jest typową umową prawa zobowiązań. Przepisy dotyczące poręczenia cywilnego normowane są w artykułach 876-887 kodeksu cywilnego5*. Do instytucji pokrewnych poręczeniu zaliczamy:

– przelew wierzytelności na zabezpieczenie (art. 509-517 k.c.)

– przejęcie długu (art. 519-525 k.c.)

– ubezpieczenie kredytu, kumulatywne przystąpienie do długu

– gwarancje bankowe.

Poręczenie wzmacnia zobowiązania dłużnika, jakim jest spółka celowa. Umowa poręczenia, zgodnie z art. 876 k.c., jest umową dwustronną między poręczającym (w' rozważanym przypadku udziałowcem spółki celowe- za cudzy dług a wierzycielem.