Tymczasem w przypadku unormowań zawartych w dyrektywach, obowiązek równego traktowania wszystkich oferentów wynika z samej istoty instytucji zamówień i jest stosowany niezależnie od tego, czy uczestnikami postępowania są jedynie podmioty krajowe.

Jak z powyższych rozważań wynika, zasada równego traktowania wszystkich uczestników postępowania znajduje swoje oparcie w dwóch grupach przepisów prawnych. Pierwsza z nich formułuje ogólne nakazy równego traktowania lub zakazy dyskryminacji, natomiast druga z nich zawiera normy o charakterze bardziej szczególnym, odnoszące się do konkretnych etapów postępowania, ale w sposób bezpośredni wpływające na realizację przepisów z grupy pierwszej. Przykładowo przepisy grupy drugiej dotyczą sposobu formułowania treści specyfikacji technicznych, kryteriów kwalifikacji i wyboru oferty czy zakazu prowadzenia negocjacji po momencie złożenia ofert w procedurze otwartej. Wszystkie one mają na celu gwarancję uprawnień wynikających z ogólnej zasady równości na każdym poszczególnym etapie procesu udzielania zamówienia publicznego.

Zasada równego traktowania spełnia dwie zasadnicze funkcje, wzajemnie ze sobą powiązane – po pierwsze gwarantuje wszystkim uczestnikom postępowania formalnie równe szanse ubiegania się o udzielenie zamówienia, a po drugie zapewnia prawidłową realizację zasady efektywnego gospodarowania środkami publicznymi, umożliwiając zamawiającym wybór najkorzystniejszej oferty spośród wszystkich przedstawionych przez konkurujących ze sobą przedsiębiorców. Reguła równości działa więc na korzyść obu stron postępowania w przedmiocie udzielenia zamówienia – zamawiającego i uczestników.