Oświadczenie poręczyciela powinno być skierowane do wierzyciela w formie pisemnej, natomiast oświadczenie wierzyciela o przyjęciu poręczenia może być złożone ustnie. Poręczycielem może być, jak zaznaczono, akcjonariusz lub udziałowiec spółki celowej, lub też przyszły odbiorca wyrobów

i usług, czyli najemca. Według artykułu 876 § 1 k.c. poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby go nie wykonał dłużnik. Zobowiązanie poręczyciela jest zależne od istnienia, ważności i zakresu zobowiązania głównego (art. 879 § 1 k.c.). Poręczyciel może korzystać z zarzutów przysługujących dłużnikowi głównemu (art.883 § 1 k.c.). Poręczenie ma zatem charakter akcesoryjny w stosunku do zobowiązania głównego. Poręczenie może dotyczyć zobowiązań pieniężnych oraz świadczeń niepieniężnych. Przy świadczeniu niepieniężnym zobowiązanie poręczyciela oznacza zapłatę odszkodowania pieniężnego. Warunkiem zawarcia umowy poręczenia jest złożenie stosownego pisemnego oświadczenia woli poręczyciela. Oświadczenie to powinno jednoznacznie wskazywać na zobowiązanie poręczyciela względem wierzyciela wykonania zobowiązania dłużnika, jeśli ten go nie wykonana. W odniesieniu do poręczania za dług przyszły w oświadczeniu poręczyciela powinno znajdować się także rodzaju przyszłego długu. Można poręczyć za dług przyszły jedynie do wysokość z góry oznaczonej.

Poręczyciel może poręczyć za całą wysokość zobowiązania lub za jego część. W umowie poręczenia (pisemnym oświadczeniu poręczyciel- można ograniczyć zakres odpowiedzialności poręczyciela poprzez zdefiniowanie maksymalnej wielkości kwoty poręczenia. Można również określić przez strony umowy poręczenia zastępczego świadczenia w innej postaci niż pieniądz. Można również określić termin, w jakim obowiązuje umowa poręczenia. Terminem może być data kalendarzowa lub zdarzenie przyszłe.