Eliminacja opisanych przeszkód miała mieć miejsce poprzez stworzenie nowego, całościowego i jednolitego w skali Wspólnoty systemu udzielania zamówień publicznych. Pierwszym etapem było objęcie szczegółową regulacją zamówień publicznych na roboty budowlane. W dniu 26 lipca 1971 r. przyjęto dyrektywę 71/305/EEC, która wprowadziła jednolity wspólnotowy system udzielenia zamówień, mający na celu zwiększenie przejrzystości procedur, zwiększenie konkurencyjności i niedyskryminację przedsiębiorców zagranicznych. Następnym krokiem było przyjęcie w dniu 21 grudnia 1976 r. dyrektywy 77/62/EEC koordynującej procedury udzielania zamówień publicznych na dostawy. Jej unormowania w zasadzie pokrywały się z treścią postanowień pierwszej dyrektywy odnoszącej się do zamówień na roboty budowlane.

Niestety mimo upływu pewnego czasu stan implementacji przyjętych dyrektyw nie był zadowalający. W państwach członkowskich stosowano dosyć często praktyki mające na celu ominięcie obowiązku stosowania reżimu dyrektyw. Podmioty zamawiające, działające w poszczególnych państwach członkowskich, dzieliły zamówienia na części w celu zaniżenia ich wartości poniżej progów, od których zaczynał się obowiązek stosowania unormowań wspólnotowych. Formułowane specyfikacje techniczne preferowały krajowych dostawców, a krótkie terminy składania ofert również ograniczały zasadę równości. Ponadto organy udzielające zamówień w nieuzasadnionych warunkach korzystały z procedur przyspieszonych również ograniczających szanse zagranicznych oferentów poprzez przykładowo brak informacji o przetargu.

Zgodnie z ogłoszonym w 1986 r. planem stworzenia jednolitego rynku wewnętrznego podjęto stosowne prace legislacyjne mające na celu zwiększenie skuteczności wspólnotowych regulacji odnoszących się do rynków zamówień.