Jeśli deweloper nie wnosi zastrzeżeń do „term sheet”, powinien wówczas go podpisać. Wtedy „term sheet” staje się podstawą do podjęcia przez bank decyzji kredytowej. Po takiej decyzji może nastąpić kolejna runda negocjacji, o ile władze banku wniosły poprawki do term sheet. Później bank przystępuje do negocjacji umowy kredytowej i dokumentów prawnego zabezpieczenia spłaty kredytu.
Jeśli w grę wchodzą znaczne kwoty, wtedy niezbędne jest utworzenie konsorcjum kredytowego. Wtedy deweloper-spółka celowa powinien w umowie aranżacyjnej dać bankowi, zwanemu też aranżerem lub bankiem wiodącym wyłączność na organizację takiego konsorcjum na pewien okres. Odbywa się to w formie pisemnej, a spółka celowa powstrzymuje się wtedy od rozmów z innymi bankami. Dla banku oznacza to konieczność przygotowania na podstawie zgromadzonej dokumentacji memorandum informacyjnego dla banków zaproszonych do uczestnictwa w konsorcjum. Materiały te mogą być sporządzone przez pracowników banków lub też poprzez zewnętrznych konsultantów. Podział kosztów tych konsultantów pomiędzy bank i dewelopera-spółkę celową jest z reguły przedmiotem negocjacji.
Ramowa zawartość memorandum informacyjnego przedstawiona jest poniżej: Klauzula wyłączająca zakres odpowiedzialności banku wiodącego za prawdziwość, dokładność, kompletność i aktualność zawartych w memorandum informacyjnym danych.
Oświadczenie podmiotu realizującego przedsięwzięcie inwestycyjne upoważniające bank wiodący do przekazania memorandum informacyjnego bankom oraz potwierdzające prawdziwość, dokładność, kompletność i aktualność informacji w nim zawartych.
Leave a reply