Z dydaktycznego punktu widzenia dobrym początkiem zajęć poświęconych strategiom szukania pracy jest zadanie wszystkim uczestnikom pytania, w jaki sposób zatrudnili się u swego ostatniego pracodawcy. Odpo- wiedzi zapisujemy na tablicy. Niemal zawsze okazuje się, że około 75- 8% obecnych zawdzięcza ostatnią pracę przypadkowi, a co się z tym wiąże – swojej sieci kontaktów. Ktoś ze znajomych uczestnika wiedział o nieobsadzonym stanowisku bądź znał kogoś w przedsiębiorstwie lub też przypadkowo spotkał osobę, która właśnie przed kilkoma dniami słyszała o kimś poszukującym pracownika o takich kwalifikacjach, jakie ma uczestnik. Już samo nagromadzenie tych przypadków przykuwa uwagę zgromadzonych. Dalsze 1% zawdzięcza swą ostatnią pracę przesłaniu oferty podjęcia pracy do wybranej firmy. Tylko 1% znalazło zatrudnienie dzięki odpowiedzi na ogłoszenie lub dzięki urzędowi pracy, czasem również wchodzi w grę zamieszczenie własnego ogłoszenia o poszukiwaniu pracy. Na końcowe pytanie, która ze strategii poszukiwania pracy jest najpopularniejsza, pada zwykle pogodna odpowiedź, całkowicie ignorująca wyniki powyższej ankiety – przeglądanie gazet.
W tym momencie przedstawiam słuchaczom model góry lodowej, który odzwierciedla jawny i ukryty rynek pracy . Wspólnie ustalamy, jakie strategie poszukiwania pracy należy stosować na każdym z nich, oraz analizujemy wady i zalety poszczególnych metod postępowania. Walory jawnego rynku pracy widać na pierwszy rzut oka, np. łatwy dostęp do informacji . Ta zaleta może jednak szybko przerodzić się w wadę, gdy okaże się, że w konkursie na obsadzenie wolnego stanowiska znajdziemy się w towarzystwie od 2 do nawet 1 kandydatów. Wysokie koszty uzyskania informacji w trakcie poszukiwań na ukrytym rynku pracy równoważy jeden element, ale o nieoszacowanej wartości. Dzięki prywatnej sieci kontaktów, bezpośredniemu zgłoszeniu się do firmy lub zamieszczeniu ogłoszenia o poszukiwaniu pracy jesteśmy z reguły jedyną osobą, która jest brana pod uwagę przy obsadzaniu danego stanowiska.
Leave a reply