Przy formowaniu systemu zamówień publicznych i ocenie jego działania ważną kwestią jest wybór określonej polityki. Przyjęcie danego sposobu postępowania zawsze będzie poprzedzone wyborem pomiędzy koncepcją wyłącznego stosowania ekonomicznego kryterium wyboru oferty a koncepcją instrumentalizacji zamówień publicznych. Oczywiście najczęściej będziemy mieli do czynienia z polityką „mieszaną”, zazwyczaj będzie ona wtedy wypadkową dwóch głównych koncepcji. Dodać należy, iż przyjęcie preferencyjnego sposobu nabywania dóbr i usług przez podmioty zamawiające często wynika z tego, iż państwa przykładają większą wagę do zaspokajania aktualnych potrzeb mających charakter priorytetowy, przykładowo: stan budżetu, sytuacja strategicznych gałęzi gospodarki, bezrobocie czy też nawet narodowa duma.
Instytucja zamówień publicznych nie może być postrzegana jako niemająca większego znaczenia forma nabywania dóbr i usług – niezbędnych dla realizacji określonych obowiązków – przez organy administracji publicznej. Organy dysponujące środkami publicznymi, w odróżnieniu od przeciętnego konsumenta, nie są uprawnione do swobodnej oceny rynku i dowolnego wyboru zarówno produktu, jak i sprzedawcy. Ograniczenia, jakim podlegają są podyktowane potrzebą efektywnego wykonywania powierzonych obowiązków publicznych. Reprezentują one interes publiczny i są zobowiązane do popierania i tworzenia ogólnie pojętego dobrobytu gospodarczego. W celu realizacji nałożonych na nie zobowiązań przyjmują one określoną politykę przeprowadzania przetargów i wyboru oferty. Sposób, w jaki uprawnione organy dysponują środkami publicznymi jest w zasadzie ściśle związany z przyjętą polityką i ciążącymi na nich obowiązkami.
Leave a reply