Skoro w tym przypadku istnieją odrębne przepisy dotyczące wolnego przepływu usług, to nie ma potrzeby stosowania ogólnego zakazu wynikającego z art. 1 Nie oznacza to jednak, że dane dyskryminacyjne zachowanie się państwa członkowskiego nie stanowi jednocześnie naruszenia art. 12 TWE obok naruszenia postanowień o charakterze szczególnym. Przykładowo ostatnio w sprawie Komisja Wspólnot Europejskich v. Republika Wioska Trybunał orzekł, iż prawo włoskie wymagające od obywateli Wspólnoty prowadzących na terenie Włoch usługi transportowe wpisu do rejestru prowadzonego przez Izbę Handlową, który to wpis ma być poprzedzony upoważnieniem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych stanowi nie tylko naruszenie art. 43 i 49 Traktatu, ale i art. 1 Oznacza to, iż art. 12 TWE nie ma zastosowania, gdy istnieją szczególne zakazy dyskryminacji, co jednak nie ma wpływu na to, iż Trybunał może w oparciu o tę ogólną regułę orzec o naruszeniu prawa wspólnotowego. Również przewidziane w Traktacie wyjątki od zasad swobodnego przepływu towarów, pracowników, usług i kapitału są jednocześnie wyjątkami od art. 12 TWE.
Pojęcie dyskryminacji w rozumieniu Trybunału Sprawiedli-wości, opisywane jako różne traktowanie podobnych sytuacji i podobne traktowanie różnych sytuacji, jest bardzo szerokie i obejmuje zarówno dyskryminację pośrednią, jak i bezpośrednią. Dyskryminacja pośrednia jest co do zasady zabroniona, chyba że pojawi się racjonalne i obiektywne uzasadnienie dla jej istnienia – dyskryminacja musi być ponadto proporcjonalna do celu, który podlega ochronie. Niestety kryterium „podobnej sytuacji” nie zawsze jest jasno określone, albowiem często trudno jest ustalić, jakie właściwie czynniki decydują o tym, że sytuacja danych podmiotów jest „podobna”. To samo dotyczy definiowania „różnic” usprawiedliwiających inne traktowanie.
Leave a reply