Sformułowanie art. 2 ust. 2 (b) (i) dyrektywy nie jest precyzyjne i dlatego jego zakres obowiązywania może budzić wątpliwości. Nie jest jasne na przykład, czy unormowania dyrektywy obejmują transport na brzeg ropy naftowej lub gazu wydobywannych z dna morskiego lub nawet ich magazynowanie czy obsługę punktów wyładunku. Wydaje się, że poprawnym jest przyjęcie koncepcji zastosowania postanowień dyrektywy do wszystkich czynności „niezbędnych” do prawidłowego prowadzenia tego rodzaju działalności opisanej w art. 2 ust. 2 (b) (i) dyrektywy. Jej unormowania stosowałyby się więc również do budowy podmorskiego rurociągu transportującego wydobywaną ropę lub gaz na brzeg. Prawdopodobnie jednak w chwili, gdy produkt dotarłby na ląd, obsługa instalacji nadbrzeżnych nie byłaby objęta zakresem dyrektywy. Kwalifikacja zależałaby w dużej mierze od interpretacji pojęcia „niezbędnych” czynności.
Artykuł 3 dyrektywy 93/38 przewiduje możliwość wyłączenia, z którego mogą skorzystać podmioty eksploatujące określone obszary geograficzne w celu poszukiwania lub wydobywania ropy naftowej, gazu, węgla lub innych paliw stałych. Wyłączenie to ma w zamierzeniu swoim stosować się do podmiotów, które prowadzą swoją działakiość na rynku, na którym istnieje wolna konkurencja, co oznacza, że inne podmioty, nieobjęte zakresem podmiotowym dyrektywy, mogą swobodnie starać się o uprawnienia przyznawane w tym samym celu i na tych samych warunkach co zamawiający. Kompetencję do udzielenia takiego wyłączenia posiada Komisja Wspólnot Europejskich w sytuacji, gdy ubiegające się o nie państwo członkowskie wykaże, że przyznawanie uprawnień i licencji odbywa się w drodze otwartych procedur przetargowych, zdolnych zapewnić prawidłową realizację zasady uczciwej konkurencji.
Leave a reply