Wydaje się, że orzeczenie to może posłużyć do interpretacji zakresu czynności objętych dyrektywą 93/ 38 i pewnego wyjaśnienia kwestii wyżej poruszanych.

Drugi typ to obsługa sieci świadczących społeczeństwu usługi w zakresie transportu koleją, tramwajami, trolejbusami, autobusami lub koleją linową. Obok działalności polegającej ściśle na kierowaniu siecią, dyrektywa obejmuje zamówienia związane z zaopatrzeniem urządzeń składających się na daną sieć. Przy dokładnym określaniu zakresu przedmiotowego dyrektywy można i tutaj znaleźć pewne trudności, podobne do tych powyżej omówionych. Dyrektywa w art. 2 ust. 2 (c) wprowadza domniemanie istnienia sieci świadczących społeczeństwu usługi w zakresie transportu, jeżeli dana usługa jest świadczona zgodnie z warunkami określonymi przez kompetentny organ państwa członkowskiego – takimi jak warunki dotyczące obsługiwanych tras, zdolności przewozowej lub częstotliwości usługi.

W odniesieniu do transportu autobusowego dyrektywa przewiduje wyjątek w sytuacji, w której inne podmioty niż zamawiający określeni w dyrektywie 93/38 mogą zapewniać takie usługi na danym obszarze geograficznym, na tych samych warunkach co zamawiający

– dostarczanie takich usług przez podmioty zamawiające nie jest uważane za czynności objęte dyrektywą 93/3 Jedną z głównych przyczyn regulacji rynku zamówień w omawianych sektorach gospodarki jest okoliczność, że podmioty zamawiające przy udzielaniu zamówień w znacznym stopniu poddane są wpływom władz państwowych i nie zawsze kierują się jedynie czynnikami natury ekonomicznej przy ocenie ofert. Dlatego też istnienie wolnej konkurencji na danym rynku i jej oddziaływanie na podejmowane decyzje stanowi usprawiedliwienie dla wyłączenia zawartego w art. 2 ust. 4 dyrektywy.