Artykuł 3 ust. 4 stanowi, iż państwo członkowskie składające wniosek o wyłączenie powinno jednocześnie powiadomić Komisję o wszelkich ustawach, aktach prawnych niższego rzędu lub przepisach administracyjnych, umowach lub porozumieniach odnoszących się do warunków udzielania licencji i innych uprawnień, których przedmiotem jest poszukiwanie i eksploatacja określonych złóż oraz do warunków udzielania zzamówień przez podmioty objęte wyłączeniem.
Artykuł 3 ust. 4 przewiduje również, że Komisja jest obowiązana podejmować decyzje w przedmiocie udzielenia zamówienia zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 40 ust. 5-8 dyrektywy, która wymaga, by Komisja uzyskała opinię Komitetu Doradczego do spraw Zamówień Publicznych i uwzględniła ją w możliwie najszerszym zakresie. Decyzja Komisji wraz z uzasadnieniem musi być opublikowana w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
O ile jednak procedura wprowadzająca w życie wyłączenie jest jasna, to na temat jego końca dyrektywa milczy. Spornym jest więc, czy istnieje możliwość automatycznego wygaśnięcia przyznanego wyłączenia w sytuacji, gdy z jakichkolwiek względów nie zostały zapewnione odpowiednie warunki udzielania uprawnień przewidziane w art. 3 ust. 1 czy też w przypadku nieprzestrzegania zasady równego traktowania i konkurencyjności przez zamawiających objętych wyłączeniem. Wydaje się jednak, iż z uwagi na potrzebę zapewnienia realizacji zasady pewności prawa dla stwierdzenia wygaśnięcia wyłączenia konieczna jest decyzja Komisji Wspólnot Europejskich. Samo zaistnienie sytuacji sprzecznej z przesłankami wymienionymi w art. 3 ust. 1 stanowiłoby jedynie podstawę dla podjętej przez Komisję decyzji.
Leave a reply