Następnym ważnym przepisem z punktu widzenia zamówień publicznych jest art. 86 TWE, który dotyczy pewnych obowiązków państw członkowskich w odniesieniu do przedsiębiorstw o charakterze publicznym oraz do przedsiębiorstw, które otrzymały od państwa specjalne332 lub wyłączne333 prawa. Tego typu przedsiębiorstwa
grają ważną rolę w niektórych gałęziach gospodarki, takich jak sektor wodny, energetyczny, transport czy telekomunikacja. Ze względu na wpływ, jaki wywierają na nie władze państwowe lub samorządowe (kontrola prowadzonej działalności, posiadanie całości lub większości udziałów, dowolność w przyznaniu specjalnych lub wyłącznych praw, zgoda na kontynuację korzystania z nich) są one podatne na presję z tej strony (np. nakaz nabywania produktów jedynie krajowego pochodzenia) i nie zawsze ich postępowanie jest zgodne z regułami wolnej konkurencji. W sytuacji gdy ponadto posiadają one pozycję dominującą, co uwalnia je od nacisków o charakterze komercyjnym, skłonne są do działania w sposób „niekonkurencyjny”. Działanie państwa polegające na nakazie lub zachę-caniu tych przedsiębiorstw do działań sprzecznych z postanowieniami traktatowymi stanowi naruszenie art. 86 TWE. Jeżeli natomiast podmioty te samodzielnie podejmują decyzje, których wykonanie jest niezgodne przykładowo z art. 81 TWE, to państwo nie ponosi odpowiedzialności, chyba że pomiędzy przedsiębiorstwem a władzami krajowymi lub samorządowymi zachodzi taki związek, który uzasadnia zastosowanie art. 226 TWE.
W związku z tym, że zakres dyrektywy dotyczącej zamówień tzw. sektorowych jest zdefiniowany przez odniesienie się do tych samych kryteriów jak art. 86 TWE, oczywistym jest, że ten ostatni obejmuje podmioty zamawiające wchodzące w zakres podmiotowy tej dyrektywy. Państwa członkowskie są odpowiedzialne za działalność przedsiębiorstw wymienionych w art. 86 TWE w zakresie nabywania przez nie dóbr i usług w drodze udzielenia zamówienia, nawet jeżeli nie funkcjonują one w sektorach objętych dyrektywą.
Leave a reply