Wcześniej w swojej rezolucji z 1985 r. Parlament Europejski uznając konieczność uregulowania kwestii dotyczących działań podmiotów sektorów użyteczności publicznej w zakresie zamówień wezwał Komisję i Radę do przedstawienia propozycji dyrektywy. Zgodnie z ideą tworzenia wspólnego rynku niemożliwym było pozostawienie na uboczu kwestii związanych ze swobodnym przepływem towarów i usług mających znaczenie przy udzielaniu zamówień przez podmioty działające w omawianych sektorach. W końcu w 1990 r. została przyjęta dyrektywa 90/531 normująca procedury udzielania zamówień publicznych przez jednostki działające w sektorach wodnym, energetyki, transportu i telekomunikacji. Postanowienia tej dyrektywy były znacznie mniej restrykcyjne niż w przypadku dyrektyw klasycznych zezwalając podmiotom na swobodny wybór drogi, w jakiej zamówienie miałoby być udzielone. Dyrektywa 90/531 nie miała zastosowania do zakupów o małej wartości – zostały wprowadzone progi, poniżej których zawierane kontrakty nie były przedmiotem przetargów. Określała ona procedury udzielania zamówień publicznych, ogłoszenia, treść technicznych specyfikacji oraz kryteria odrzucania lub dyskwalifikowania dostawcy lub wykonawcy oraz zawierała postanowienia odnoszące się do kryteriów wyboru ofert.
W związku z objęciem w 1992 r. regulacjami wspólnotowymi także zamówień na usługi, dyrektywa dotycząca podmiotów działających w wyłączonych sektorach została również uzupełniona odpowiednimi postanowieniami rozszerzającymi jej zakres przedmiotowy na zamówienia na usługi poprzez przyjęcie nowej dyrektywy 93/3 Dokonano tego właściwie w zasadzie poprzez inkor- porowanie postanowień dyrektywy 92/50 – dotyczyło to zwłaszcza tzw. dwustopniowego stosowania dyrektywy, zgodnie z którym niektóre wyliczone usługi były w całości regulowane przez prawo wspólnotowe, natomiast przy udzielaniu zamówień na usługi naazywane jako „niepriorytetowe” podmioty objęte dyrektywami miały stosować jedynie niektóre jej postanowienia.
Leave a reply