W sprawie The Queen v H.M. Treasury, ex parte University of Cambrige orzekł, iż pojęcie odnosi się również do nagród i dotacji płaconych przez stosowne organy dla wspierania prac badawczych. Natomiast nie wchodzą w zakres tego pojęcia środki pieniężne traktowane jako zapłata za usługi (nawet związane z prowadzeniem prac badawczych), organizowanie konferencji czy szkoleń. Przy podejmowaniu decyzji, czy instytucja taka jak Uniwersytet w Cambridge jest „osobą prawa publicznego” w rozumieniu dyrektyw należy każdorazowo badać budżet roczny takiej jednostki przy uwzględnieniu wszystkich jej wpływów finansowych w celu ustalenia, czy „finansowanie” przekracza połowę wszystkich dochodów.

Dokładnie określone instytucje prawa publicznego lub ich kategorie istniejące w danych państwach członkowskich wymienione są w Załączniku I do dyrektywy 93/3 Przy czym przepisy dyrektyw stanowią, że listy takich osób powinny być tak wyczerpujące jak to tylko możliwe – oznacza to, że jeżeli dany organ spełnia wszystkie kryteria powyżej omówione, a nie jest mimo to ujęty w liście przedstawionej przez określony kraj członkowski, udzielane przez niego zamówienia podlegają rygorom ustalonym w dyrektywach, jako że listy z Aneksu I nie mają charakteru list zamkniętych. Dotyczy to zarówno instytucji istniejących w dniu wprowadzenia dyrektyw w życie, jak i nowo powstałych. Tak samo podmiot, który został wpisany na listę włączoną do Aneksu I, a następnie utracił charakter „instytucji prawa publicznego” znajdzie się poza zakresem podmiotowym dyrektyw o zamówieniach. Dzięki takiemu uregulowaniu (postanowienia ogólne plus lista organów) system zamówień publicznych nie staje się „przestarzały” z powodu tworzenia nowych osób prawa publicznego.