W literaturze proponowane są również odmienne koncepcje dotyczące kryteriów leżących u podstaw shortlisting. Ich autorzy proponują, by zamawiający sam określał kryteria ograniczenia liczby oferentów i by nie musiał opierać się jedynie na kryteriach kwalifikacji wymienionych w dyrektywach. Przykładowymi kryteriami mogłyby być: względna ocena sytuacji finansowej firm (w porównaniu do innych oferentów), przypuszczenia co do jakości potencjalnej oferty (na przykład na podstawie dotychczasowych doświadczeń z daną firmą), losowanie czy rrotacja spośród firm dotychczas niewybieranych. Badając wyżej wymienione przesłanki ograniczenia już na początku daje się zauważyć, że godzą one w zasadę równego traktowania oferentów i zasadę przejrzystości postępowania, dotyczy to zwłaszcza metody losowej. Tak dowolne ograniczanie, jeżeli chodzi o krąg uczestników postępowania, dawałoby spore możliwości zamawiającym w zakresie korupcji i dyskryminującego traktowania pewnych firm na korzyść innych wybranych. Ponadto przy metodzie losowego shortlistingnaruszona by została nie tylko zasada równości i uczciwej konkurencji, ale nie zostałyby zrealizowane cele samej instytucji zamówienia – nie ma bowiem żadnej gwarancji, że podczas losowania wybrane byłyby firmy o najlepszym potencjale ekonomicznym, które złożyłyby najkorzystniejsze oferty będące podstawą prawidłowego dysponowania środkami publicznymi. Nie do końca należy się jednak zgodzić z koncepcją, by przy shortlistingzamawiający winien stosować dokładnie te same kryteria co przy kwalifikacji.