Procedura przetargowa wykształciła się w Anglii, a rozwój jej przypadł na początek XX w., kiedy to stanowiła formę zabezpieczenia strony kupującej przed warunkami narzucanymi przez monopole, a obecnie stała się coraz częściej stosowanym sposobem zawierania umów zarówno w krajowym, jak i międzynarodowym obrocie gospodarczym. Zasadniczym celem tej formy kontraktowania jest uzyskanie jak największych korzyści (najlepszych warunków umowy) przez organizatora przetargu przy jednoczesnym zapewnieniu oferentom (uczestnikom przetargu) równych szans. Wśród dodatnich cech przetargów, w porównaniu z zawarciem umowy np. w drodze rokowań, wymienia się najczęściej: wysokie prawdopodobieństwo najefektywniejszego wydatkowania funduszy przeznaczonych na zakup towarów i usług lub realizację danej inwestycji, zapewnienie potencjalnym oferentom możliwie najbardziej wyrównanych szans ubiegania się o zawarcie kontraktu oraz zabezpieczenie w znacznym stopniu przed występowaniem takich negatywnych zjawisk, jak korupcja, marnotrawstwo albo nieuzasadnione uprzywilejowanie niektórych tylko dostawców lub wykonawców. Te wszystkie charakterystyczne cechy instytucji przetargu sprawiają, że jest on najlepszą formą zawarcia umowy mającej za przedmiot zamówienie publiczne, albowiem nie tylko służy ona celom związanym z istotą samego zamówienia, takim jak potrzeba efektywnego wydatkowania środków budżetowych, ale i sprzyja realizacji zasady równego traktowania wszystkich przedsiębiorców wyrażających zamiar uczestnictwa w danym postępowaniu.

Przetarg jako szczególny tryb zawarcia umowy występuje w dwóch postaciach: licytacji dobrowolnej (aukcji) i przetargu sensu stńcto. Ze względu na to, iż tematem niniejszej pracy są zamówienia publiczne udzielane w drodze procedur przetargowych sensu stricto autorka uważa za zbędną dokładną analizę instytucji aukcji.