W doktrynie dyskutowana jest kwestia istnienia i możliwości stosowania tzw. warunków dodatkowych, niezawartych wprost w przepisach dyrektyw. Spór został wywołany na tle wcześniej wspomnianego orzeczenia Beentjes. W sprawie tej Trybunał Spra-wiedliwości musiał udzielić odpowiedzi na pytanie, czy lista kryteriów kwalifikacji przedsiębiorców zawarta w dyrektywach jest zamknięta czy też możliwe jest wykluczenie danego uczestnika z postępowania na podstawie innego kryterium przedstawionego przez zamawiającego – w omawianej sprawie był to wymóg zobowiązania się przez przedsiębiorcę, iż zatrudni on osoby bezrobotne zamieszkujące tereny dotknięte bezrobociem strukturalnym. Trybunał orzekł, iż zamawiający jest uprawniony do wprowadzenia dodatkowego warunku – od którego uzależniony jest udział w danym postępowaniu – niewymienionego w dyrektywach. Tym samym potwierdził, że lista nie ma charakteru zamkniętego. Wprowadze-nie jednak dodatkowego kryterium jest wtedy dopuszczalne, gdy nie wywiera ono skutku pośredniej lub bezpośredniej dyskryminacji i nie jest sprzeczne z całym systemem prawa wspólnotowego, a zwłaszcza z zasadami rządzącymi wspólnym rynkiem oraz z zasadą równego traktowania. Takie dodatkowe wymogi musiałyby być również opublikowane w ogłoszeniu o wszczęciu postępowania lub podane do wiadomości przy zaproszeniu do składania ofert.

Według niektórych autorów Trybunał w orzeczeniu Beentjes wyodrębnił dodatkową w stosunku do wymienionych w dyrektywach kategorię kryteriów udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego, natomiast w opinii Komisji Wspólnot Europejskich decyzja Trybunału zezwala jedynie na jednostronne wprowadzanie przez podmioty zamawiające dodatkowych warunków do zawieranych umów, których przedmiotem są zamówienia publiczne, i które to wymogi muszą być zaakceptowane przez kontrahenta.