W państwach członkowskich Unii Europejskiej wydatki na zamówienie publiczne wynoszą rocznie przecież ponad 720 miliardów euro, co stanowi około 11,5% PKB całej Unii.

Prawo pierwotne Wspólnot Europejskich nie zawiera postanowień regulujących wprost tematykę zamówień publicznych. Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą podpisany w dniu 25 marca 1957 r. nie regulował odrębnie trybu zakupów dokonywanych przez organy administracji publicznej i inne osoby prawa publicznego działające w poszczególnych państwach członkowskich. Ustanawiał on jednak pewne fundamentalne zasady, które pośrednio odnoszą się również do rynku zamówień publicznych i stały się podstawą dla wielu rozstrzygnięć w zakresie zarówno prawodawstwa, jak i orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości. Chodzi tutaj przede wszystkim o te postanowienia traktatowe, które odnoszą się do zasady niedyskryminacji i zasad swobodnego przepływu towarów, usług, pracowników i swobody przedsiębiorczości.

Komisja Wspólnot Europejskich szybko jednak uznała, iż za-mówienia publiczne wymagają szczególnych unormowań prawnych, albowiem stanowią istotną barierę dla rozwoju wspólnego rynku. Pierwsze regulacje, tworzone jeszcze w latach sześćdziesiątych, stawiały sobie za cel usuwanie barier narodowy cli i systemów preferencji krajowych, wpływających na handel wewnątrzwspólno- towy. Już jednak w latach siedemdziesiątych Komisja uznała, iż liberalizacja i pełne wdrażanie zasad wspólnego rynku wymagają harmonizacji krajowych systemów zamówień publicznych. Nowe unormowania miały się koncentrować na usuwaniu wszelkich barier i przeszkód w mechanizmach, będących do tego czasu tradycyjnym i często stosowanym narzędziem krajowych polityk protek-cjonistycznych lub instrumentem realizacji zamierzonych zadań o charakterze społecznym.