Oznacza to, że zamawiający nie może żądać od wszystkich lub niektórych oferentów dostarczania innych dokumentów, takich jak na przykład dowody wpłat. Jeżeli tego typu dokumenty lub zaświadczenia nie są wydawane w danym kraju członkowskim, to mogą być one zastąpione oświadczeniem złożonym pod przysięgą przed organem sądowym lub innym właściwym organem wymienionym w stosownych przepisach dyrektyw.

Przy badaniu odpowiedniej sytuacji finansowej i ekonomicznej kandydatów zamawiający mają więcej swobody, jeżeli chodzi o rodzaj dokumentów, których przedsttawienia mogą żądać od oferentów. Stosowne przepisy dyrektyw wyliczają przykładowo zaświadczenia bankowe, bilanse firmy lub ich wyciągi, jeżeli ich publikowanie przewidziane jest przez prawo spółek państwa siedziby danego przedsiębiorcy czy zaświadczenie o ogólnym obrocie firmy oraz o obrocie w zakresie towarów, usług lub robót budowlanych będących przedmiotem zamówienia, w trzech ostatnich latach finansowych poprzedzających uczestnictwo w postępowaniu o udzielenie zamówienia. Zamawiający mogą jednak wymagać dostarczenia i innych dowodów, które uznają za pomocne przy ustalaniu kondycji finansowej kandydatów. Jak orzekł Trybunał Sprawiedliwości w sprawie CEI and Bellini zamawiający może ustanowić inne dodatkowe kryteria kwalifikacji oferentów dotyczące ich kondycji finansowej. Takim kryterium może być istniejący w prawie belgijskim zakaz przyznawania zamówień firmom, które wykonują już pewne roboty budowlane, jeżeli ich wartość przekracza określoną kwotę. Chodziłoby tutaj o zabezpieczenie przed taką sytuacją, w której dany przedsiębiorca „przeinwestowałby” i nie byłby w stanie zrealizować udzielonego mu zamówienia.