Po pierwsze tylko tego rodzaju rury, których parametry zostały określone przez zamawiającego, mogły „współgrać” z istniejącym już systemem wodociągów, a po drugie użyte do ich produkcji włókna azbestowe nie wchodzą w kontakt z wodą przeznaczoną do spożywania, dlatego też wymóg ich użycia wynikał z obowiązku ochrony zdrowia mieszkańców (art. 30 TWE). Trybunał Sprawiedliwości uznał jednak, że cele na jakie się Irlandia powołała mogły być osiągnięte w mniej restrykcyjny sposób – wystarczyłoby umieszczenie w specyfikacji słów: „lub inne ekwiwalentne z przedstawionymi standardami”. Właściwie powoływanie się przez Irlandię na art. 30 TWE (ochrona zdrowia) nie ma tutaj znaczenia, ponieważ okoliczność, że zamawiający chce nabyć rury zapewniające doprowadzenie wody zdatnej do picia, czyli spełniające pewne kryteria bezpieczeństwa stanowi element definiujący produkt będący przedmiotem zamówienia i jako taki zależy od woli zamawiającego. Sam „opis” pożądanego towaru nie może być jednak dokonany w sposób dyskryminujący (na przykład przez podanie tylko jednej marki), ale nie ma to nic wspólnego z art. 30 TWE.

Natomiast w sprawie Re Data Processing Włochy ograniczając dostęp do przetargu na instalację i obsługę systemu przetwarzania i zachowywania danych jedynie do firm, które stanowiły własność Skarbu Państwa powołały się na potrzebę poufności i zachowania w tajemnicy informacji, które związane były z wykonywaniem niektórych funkcji publicznych. Trybunał nie zaakceptował tego stanowiska stwierdzając, że cel ten można było osiągnąć przy zastosowaniu mniej restrykcyjnych środków, takich jak zawarcie w umowie klauzul o obowiązku zachowania tajemnicy pod groźbą określonych sankcji. Orzekł on ponadto, że kwestia zachowania poufnych danych w tajemnicy nie zależy od tego, czy dana firma jest własnością Skarbu Państwa Włoch czy nie, lecz raczej od zatrudnionej kadry pracowniczej.