Podsumowując rozważania na temat wyłączenia z art. 3 dy-rektywy 93/38 należy stwierdzić, iż podmioty z niego korzystające uzyskują znaczne korzyści. Po pierwsze są one w stanie stosować reguły poszczególnych procedur w sposób bardziej praktyczny i odpowiadający ich aktualnym potrzebom, bez ograniczeń wynikających z obowiązku całkowitego dostosowania się do reżimu dyrektywy. Oznacza to przykładowo, że:

– zamawiający może w sposób bardziej elastyczny sformułować treść specyfikacji technicznej, w zakresie na jaki mu pozwala zakaz stosowania terminologii dyskryminującej lub naruszającej zasadę konkurencyjności,

– podmioty zajmujące się poszukiwaniem i wydobywaniem ropy naftowej, gazu, węgla lub innych paliw stałych mogą udostępniać niezbędne i użyteczne informacje dotyczące zamówień bez potrzeby stosowania sformalizowanego rytuału przekazywania informacji nieprzydatnych dla danych zamawiających czy kontrahentów,

– zmniejszają się administracyjne koszty związane z „obsługą” procedur zgodnie z wszystkimi regułami wymaganymi przez dyrektywę.

Po drugie podmioty mają większą możliwość rozwijania często bardzo korzystnej dla nich długoterminowej współpracy z wybranym oferentem lub innych tego typu porozumień, jeżeli tylko ich zakres i czas trwania nie stoją w sprzeczności z duchem zasad rządzących systemem udzielania zamówień przez jednostki objęte wyłączeniem.

Konkludując można stwierdzić, że przepis art. 3 dyrektywy 93/38 stwarza wybranym podmiotom okazję do bardziej swobodnego i elastycznego prowadzenia postępowania, którego przedmiotem jest udzielanie zamówień przy czym przy zachowaniu wszystkich warunków przewidzianych w tym postanowieniu zasada równego traktowania oferentów i zasada konkurencyjności nie doznają znacznych ograniczeń.

Postanowienia dotyczące sektora transportu obejmują dwa główne typy działalności.

Pierwszy to eksploatacja określonego obszaru geograficznego w celu udostępniania przewoźnikom powietrznym, morskim i rzecznym lotnisk, portów morskich lub śródlądowych, lub innych urządzeń portowych.