Z drugiej części omawianego przepisu art. 3 ust. 1 dyrektywy 93/38 wynika, iż podmioty objęte wyłączeniem nie będą uznawane za działające na podstawie szczególnych lub wyłącznych praw w rozumieniu art. 2 ust. 3 (b). Artykuł ten stanowi, iż podmioty dostarczające określone produkty do stałej sieci zapewniającej usługi społeczeństwu same są uznawane za podmioty posiadające szczególne lub wyłączne uprawnienia w odniesieniu do prowadzonej przez nie działalności dostawczej. Oznacza to, iż zakres przyznanego wyłączenia obejmować będzie również dostawę wyeksploatowanych uprzednio produktów do sieci. Ma to duże znaczenie w praktyce, ponieważ podmioty prowadzące poszukiwania i eksploatację złóż często są również dostawcami.

Komisja Wspólnot Europejskich może udzielić wyłączenia jedynie w przypadku, gdy krajowe uregulowania odnoszące się do omawianej sfery działalności spełniają wszystkie przesłanki wymienione w art. 3 ust. 1 dyrektywy 93/3 Ich właściwa realizacja ma na celu zapewnienie, iż wyłączenie obejmie jedynie te podmioty, które otrzymały lub ubiegają się o uzyskanie koncesji lub innych uprawnień w ramach systemu ich przyznawania, który jest przejrzysty, niedyskryminacyjny i dostępny dla wszystkich jednostek działających na rynku. Usprawiedliwieniem dla przyznania wyłączenia z art. 3 jest bowiem okoliczność, że dane podmioty prowadząc swoją działalność biorą pod uwagę istniejącą konkurencję, która wymusza na nich, by przy udzielaniu zamówień kierowały się one czynnikami natury ekonomicznej.

Dyrektywa 93/38 reguluje również procedurę udzielania wyłączeń w oparciu o art. Państwa członkowskie chcące skorzystać z korzyści, jakie im daje ten artykuł, muszą uprzednio uzyskać decyzję Komisji Wspólnot Europejskich. Zakres takiej decyzji może obejmować jeden sektor lub jeden rodzaj działalności albo kilka z nich lub nawet wszystkie.