Zgodnie z przepisami dyrektyw dokumentami potwierdzającymi zdolność oferenta do wykonania zamówienia mogą być certyfikaty wpisu na stosowną listę urzędową przedsiębiorców upoważnionych do ubiegania się o udzielenie zamówienia publicznego. W dyrektywach brak jest definicji takiej „urzędowej listy”. Należy więc przyjmować, iż są to wszelkie listy lub rejestry prowadzone przez uprawnione do tego organy publiczne i mające na celu potwierdzenie określonej sytuacji finansowej, potencjału technicznego wpisanych podmiotów oraz zaświadczające o nieistnieniu in-nych podstaw wykluczenia. Wpis na taką listę w zasadzie uwalnia oferenta od każdorazowego wykazywania swojej kondycji finansowej i potencjału technicznego podczas konkretnych postępowań o udzielenie zamówienia publicznego. Fakt wpisania na listę nie oznacza, że dany oferent ma „lepszą” pozycję w postępowaniu przetargowym, wpis potwierdza jedynie domniemanie zdolności danej firmy do wykonania zamówienia. W żadnym wypadku krąg uczestników przetargu nie może być ograniczony do przedsiębiorców wpisanych na listę ani też nie mogą oni mieć uprzywilejowanej sytuacji w stosunku do innych uczestników. Wpis na urzędową listę nie może również stanowić kryterium udziału w postępowaniu 0 udzielenie zamówienia.

Zamawiający nie jest jednak całkiem związany przedstawionym certyfikatem (dowodem wpisu na listę), jeżeli chodzi o ocenę zdolności danej firmy do realizacji przedmiotu zamówienia. Może żądać więc innych dowodów dla celów zbadania stanu finansowego potencjału technicznego przedsiębiorcy. W przypadku jednak gdy klasyfikacja, jakiej został poddany oferent w celu wpisu na listę urzędową w danym kraju jest oparta na kryteriach równoważnych do tych, jakie zostały przyjęte w danym postępowaniu, zamawiający jest zobowiązany do jej akceptacji. Oznacza to, że fakt wpisu na daną listę nie ogranicza uprawnień zamawiającego do precyzowania własnych „standardów” w zakresie, w jakim uprawnienie to zostało mu przyznane na mocy stosownych postanowień dyrektyw. Taki pogląd został wyrażony przez Trybunał Sprawiedliwości we wcześniej omawianej sprawie CEI and Bellini. Stwierdził on mianowicie, że przepisy dyrektywy 71/305 nie zabraniają żądania od wykonawcy, zarejestrowanego w innym państwie członkowskim na liście uznanych wykonawców, przedstawienia dowodów na okoliczność, iż posiada on określone minimum własnych funduszy, zatrudnia określoną liczbę pracowników, zgodnie z przepisami kraju zamawiającego, nawet jeżeli w kraju, w którym uzyskał taką rejestrację sklasyfikowany został na miejscu umożliwiającym mu ubieganie się o zamówienia o porównywalnej wartości. Należy bowiem pamiętać, że dyrektywy określając kryteria i metody oceny kwalifikacji oferentów jednocześnie pozostawiają kompetencji państw członkowskich ustalenie samego poziomu kondycji finansowej i technicznej przedsiębiorców, która to okoliczność powinna być precyzowana w odniesieniu do wartości samego zamówienia.