Gwarancja, jako czynność prawna, nie jest uregulowana jako osobny typ umowy w polskim kodeksie cywilnym. Dopuszczalność gwarancji wynika z art.353 i art. 391 kodeksu cywilnego. Artykuł 391 k.c. stanowi, że jeżeli w umowie zastrzeżono, że osoba trzecia zaciągnie określone zobowiązanie albo spełni określone świadczenie, to ten, kto takie przyrzeczenie uczynił, odpowiedzialny jest za szkodę, którą druga strona ponosi przez to, że osoba trzecia odmawia zaciągnięcia zobowiązania albo nie spełnia świadczenia. Może jednak zwolnić się od obowiązku naprawienia szkody, spełniając przyrzeczone świadczenie, chyba że sprzeciwia się to umowie lub właściwemu świadczeniu. Gwarancja to zobowiązanie abstrakcyjne, samodzielne i nie związane z umową zawartą pomiędzy dłużnikiem a beneficjentem gwarancji. Zakres zobowiązania gwaranta nie jest zdeterminowany zakresem zobowiązania dłużnika. Gwarant nie może podnieść przeciwko beneficjentowi gwarancji żadnych zarzutów, które przysługują dłużnikowi.

Prawo wspólnotowe – zdaniem Komisji – stwarza pewne możliwości uwzględniania kryteriów społecznych przez zamawiających. Można wykluczyć z udziału w przetargu przedsiębiorców, którzy byli już uznani za winnych przestępstwa popełnionego w związku z prowadzoną działalnością – taki czyn może dotyczyć również naruszenia norm prawa o charakterze społecznym (warunki pracy i płacy, dyskryminacja ze względu na płeć itp.). Zamawiający mogą również ustalać takie warunki wykonania umowy, które nakazywałyby dostosowanie się do pewnych kryteriów społecznych, o ile oczywiście nie doszłoby do naruszenia norm prawa wspólnotowego. Ponadto aspekty społeczne mogą być uwzględniane w specyfikacji przedmiotu zamówienia lub na etapie kwalifikacji oferentów, pod warunkiem że nie dojdzie do złamania zasady równego traktowania. Najszersze możliwości mają zamawiający przy udzielaniu zamówień objętych jedynie przepisami TWE – tutaj dopuszczalność stosowania aspektów społecznych jest duża, o ile pozostają one w zgodzie z normami traktatowymi.

Akredytywa standby jest formą zabezpieczeń wykonania umów towarzyszących projektowi inwestycyjnego. Do takich umów mogą należeć: umowa kredytowa, kontrakt pod klucz, umowa najmu, porozumienie wspólników. Najczęściej beneficjentem akredytywy standby jest bank kredytujący lub wykonawca prac budowlanych. W treści akredytywy standby zawarte jest zobowiązanie banku otwierającego do zapłaty określonej w akredytywie sumy pieniężnej na pierwsze żądanie beneficjenta, w przypadku gdy zleceniodawca akredytywy (sponsor projekt- nie wywiąże się z podjętych zobowiązań umownych (np. nie dokapitalizuje spółki celowej). Obowiązek wykonania płatności ze strony banku otwierającego ciąży na nim, jeśli beneficjent oświadczy, że jego kontrahent nie spełnił swych obowiązków wynikających z umowy .

Roboty publiczne opłacane z pieniędzy władcy znane były już w starożytnym Rzymie, gdzie przy zastosowaniu tej instytucji prowadzono budowę dróg czy regulowano rzeki. Jednak jej rzeczywisty rozwój nastąpił dopiero w latach późniejszych, kiedy to państwo sporządzało wykaz towarów i usług oraz dokonywało wyboru wykonawcy lub dostawcy. Z realizacją takiej inwestycji wiązały się znaczne udogodnienia i preferencje, z których mógł korzystać podmiot realizujący zamówienie. Miały one charakter ulg podatkowych czy też polegały na udzielaniu korzystnych kredytów i pożyczek.

Pojęcie równości jest ściśle związane z ideą sprawiedliwości. Dlatego też możemy rozróżnić pomiędzy równością w znaczeniu formalnym i w znaczeniu materialnym. O ile pierwsze z tych pojęć odnosi się do równości wobec prawa, to drugie dotyczy już treści danej normy prawnej. Prawo wspólnotowe chroni zasadę zarówno materialnej, jak i formalnej równości. Zasady te są generalną regułą prawa, która ma być przestrzegana przez wszystkie sądy.

Umowa kredytowa wiąże się z faktem korzystania z zewnętrznych źródeł finansowania. Ustawa – Prawo bankowe w art. 69 określa pojęcie kredytu bankowego oraz cechy umowy, na podstawie której funkcjonuje. Przez zawarcie umowy kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Analiza SWOT jest podsumowaniem analiz przeprowadzonych w ramach dokumentacji projektu inwestycyjnego. Zawiera wnioski z takiej analizy. Polega na zbiorczym zestawieniu mocnych i słabych stron projektu, w celu przedstawienia ich potencjalnym inwestorom oraz instytucjom finansowym. Analiza SWOT jest zatem syntezą dotychczasowych analiz i wspomaga proces decyzyjny. Mocne i słabe strony projektu wynikają z profesjonalnego zarządzania projektem.

Problem „mieszania” elementów różnych procedur był rozważany również na gruncie dyrektyw klasycznych. W sytuacji gdy zamawiający może skorzystać z procedury negocjacyjnej, przyjęte jest powszechnie, iż może on zastosować reguły procedury bardziej restrykcyjnej. Przykładowo, w przypadku gdy postępowanie w ramach procedury otwartej nie skutkowało złożeniem odpowiedniej liczby ofert, zamawiający może wykorzystać procedurę negocjacyjną, ale w pewien sposób zmodyfikowaną, uzupełnioną o ponowne ogłoszenie lub inne elementy charakterystyczne dla przetargu otwartego. Nie oznacza to bynajmniej, że udzielenie zamówienia odbywa się w drodze postępowania otwartego.

Tak w dużym zarysie wygląda „project finance”. Mam nadzieję, że udało się przekonać czytelników do jego zalet, jako sposobu realizacji projektów inwestycyjnych. Niewątpliwie stosowanie „project finance” jest pewnym wyzwaniem, wymagającym rzetelnego przygotowania dokumentacji, przeprowadzenia przetargów, negocjacji i zawarcia stosownych umów z odpowiednio dobranymi kontrahentami. Sponsorzy projektu powinni liczyć się z żądaniami ograniczonego regresu za powodzenia projektu ze strony np. banków finansujących, szczególnie w okresie budowy. Warto jednak zdobyć się na ten wysiłek, bo „project finance” stwarza dla podmiotów gospodarczych nowe możliwości, szczególnie w projektach deweloperskich i działaniach restrukturyzacyjnych.

Jaką formę realizacji projektu inwestycyjnego w warunkach polskiclu polegającego na budowie własnej siedziby, powinno wybrać towarzystwo ubezpieczeniowe?

Załóżmy, że towarzystwo ubezpieczeniowe jest w dobrej kondycji finansowej, a uzyskanie przez projekt wszystkich pozwoleń i zgód niezbędnych do rozpoczęcia budowy nie będzie nastręczać trudności. W przypadku budowy biurowca dla towarzystwa ubezpieczeniowego, ograniczenia prawne w realizacji takiego projektu wynikają z zapisów ustawy o działalności ubezpieczeniowej. Chodzi tu o limit lokat (art. 63 i 64 ustawy o działalności ubezpieczeniowej). Sposobem na przezwyciężenie opisywanych ograniczeń jest w tej sytuacji realizacja projektu przez spółkę celową założoną przez towarzystwo ubezpieczeniowe. Spółka rozpoczyna działalność z relatywnie niewielkim poziomem kapitału, tak aby nie przekroczyć wymienionego wyżej limitu lokat.

– doświadczeni projektanci -wszechstronne analizy (rynek, lokalizacja, użytkowanie, konkurencja)

-właściwy moment rozpoczęcia inwe- stycj i

– realny harmonogram

– doświadczeni partnerzy w realizacji

– właściwy moment wyjścia na rynek

Ryzyko w uzyskaniu pozwoleń odmowa uzyskania zgód i pozwoleń przekroczenie kosztów – odpowiednie nawiązanie kontaktów z władzami

Zgodnie z przepisami dyrektyw dokumentami potwierdzającymi zdolność oferenta do wykonania zamówienia mogą być certyfikaty wpisu na stosowną listę urzędową przedsiębiorców upoważnionych do ubiegania się o udzielenie zamówienia publicznego. W dyrektywach brak jest definicji takiej „urzędowej listy”. Należy więc przyjmować, iż są to wszelkie listy lub rejestry prowadzone przez uprawnione do tego organy publiczne i mające na celu potwierdzenie określonej sytuacji finansowej, potencjału technicznego wpisanych podmiotów oraz zaświadczające o nieistnieniu in-nych podstaw wykluczenia. Wpis na taką listę w zasadzie uwalnia oferenta od każdorazowego wykazywania swojej kondycji finansowej i potencjału technicznego podczas konkretnych postępowań o udzielenie zamówienia publicznego. Fakt wpisania na listę nie oznacza, że dany oferent ma „lepszą” pozycję w postępowaniu przetargowym, wpis potwierdza jedynie domniemanie zdolności danej firmy do wykonania zamówienia. W żadnym wypadku krąg uczestników przetargu nie może być ograniczony do przedsiębiorców wpisanych na listę ani też nie mogą oni mieć uprzywilejowanej sytuacji w stosunku do innych uczestników. Wpis na urzędową listę nie może również stanowić kryterium udziału w postępowaniu 0 udzielenie zamówienia.

– ofertę najbardziej korzystną ekonomicznie – zamawiający bierze pod uwagę rozmaite kryteria związane z danym zamówieniem, takie jak: data dostarczenia towarów lub wykonania obiektu budowlanego czy usługi, koszty bieżące, opłacalność, jakość, estetyka i funkcjonalność, rozwiązania techniczne, serwis, dostarczanie części zamiennych, pewność dostaw i cena), lub

Projekty deweloperskie mogą, jak akcentowaliśmy w innym miejscu tej publikacji, służyć jako bardzo dobre przykłady do ilustrowania różnych aspektów „feasibility study”. W ramach studium wykonalności projektu deweloperskiego następuje konfrontacja pomiędzy wstępną wizją projektu a rozpoznanymi realiami. Studium wykonalności weryfikuje zwłaszcza podstawowe założenia związane z realizacją projektu, pomagając podjąć decyzję o realizacji projektu. Decyzję tę podejmuje zarówno deweloper, jak i inne zaangażowane instytucje-inwestorzy kapitałowi i banki finansujące. Z przeprowadzonego studium wykonalności projektu deweloperskiego może wynikać konieczność wprowadzenia zmian w projekcie architektonicznym lub w całej koncepcji projektu. Przeprowadzone studium wykonalności powinno potwierdzić trzy fakty:

Przy formowaniu systemu zamówień publicznych i ocenie jego działania ważną kwestią jest wybór określonej polityki. Przyjęcie danego sposobu postępowania zawsze będzie poprzedzone wyborem pomiędzy koncepcją wyłącznego stosowania ekonomicznego kryterium wyboru oferty a koncepcją instrumentalizacji zamówień publicznych. Oczywiście najczęściej będziemy mieli do czynienia z polityką „mieszaną”, zazwyczaj będzie ona wtedy wypadkową dwóch głównych koncepcji. Dodać należy, iż przyjęcie preferencyjnego sposobu nabywania dóbr i usług przez podmioty zamawiające często wynika z tego, iż państwa przykładają większą wagę do zaspokajania aktualnych potrzeb mających charakter priorytetowy, przykładowo: stan budżetu, sytuacja strategicznych gałęzi gospodarki, bezrobocie czy też nawet narodowa duma.