W realiach polskich podstawy amortyzacji środków trwałych są definiowane w ustawie o podatku dochodowych od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.). Odpowiednie wytyczne znajdują się w art. 15

i 16 wspomnianej ustawy. Artykuły te stanowią, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych. Decydujące są tu: dopuszczalny okres amortyzacji

i wartość początkowa nabytego lub wytworzonego środka trwałego. Za środki trwałe uznaje się budynki, budowle, urządzenia, maszyny i środki transportu

12,1 D.Trojanowski, G. Mikołajczak, op. cit. 0 przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok i wykorzystywanymi przez dany podmiot na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Istnieje możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Stosuje się je do używanych i ulepszonych składników majątkowych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji (np. budynki i budowle – 20 lat, środki transportu – 30 miesięcy).130 Standardowo przyjmuje się roczną stawkę amortyzacji budynków i budowli – 2,5%, a maszyn i urządzeń – 10%. Istnieje ponadto możliwość wyodrębnienia środków trwałych nie związanych trwale z budynkiem