Czy oznacza to jednak, że w służbie zdrowia problem motywowania nie jest ważny? Otóż nie, co najmniej z dwóch powodów: Po pierwsze dlatego, że występują ogólne zasady różnicowania płac w każdej gospodarce, co gwarantuje jej sprawne funkcjonowanie, a sektory wpływające na rozwój kapitału ludzkiego w skali gospodarki powinny być szczególnie motywowane. Z tym wiążą się również zasady wynikające z Europejskiej Karty Społecznej, wpisane także do naszego kodeksu pracy o jednakowym wynagrodzeniu za pracę jednakowej wartości. Personel medyczny od wielu lat przez swoje związki zawodowe walczy o przełożenie tej zasady na korzystne relacje płac w stosunku do innych zawodów. Wynika z tego, że dla tego personelu motywacyjność tkwi właśnie w relacjach płac.

Po drugie zaś dlatego, że podobnie jak w innych zawodach, wśród lekarzy i pielęgniarek są ludzie zaangażowani i przestrzegający zasad moralnych oraz podchodzący do pracy z dystansem. Zwiększenie motywacyjnej funkcji wy-nagrodzeń pozwoliłoby z pewnością kierownictwu ZOZ dokonać pozytywnej selekcji kadr medycznych, wymusiłoby też na części tego personelu większe zaangażowanie i odpowiedzialność.