Inną formą pośredniej dyskryminacji rozważaną przez Trybunał Sprawiedliwości było zastosowanie takich środków, które utrudniały kontrahentom zagranicznym wykorzystanie własnej siły roboczej. Do kategorii tych środków należą wszelkie wymagania stawiane przez zamawiającego dotyczące obowiązku korzystania z miejscowych pracowników. Przykładem tutaj może być orzeczenie Sto- rebaelt, w którym Trybunał uznał za naruszającą art. 49 TWE klauzulę nakładającą obowiązek wykonywania prac przy użyciu duńskich pracowników w takim zakresie, w jakim to było tylko możliwe. Artykuł 49 TWE zakazuje również wszelkich ograniczeń co do możliwości sprowadzenia przez usługodawcę własnej kadry pracowniczej do państwa, w którym dana usługa jest wykonywana.

Traktat przewiduje pewne wyjątki od zasad wyrażonych w art. 43 i 49 TWE, jeżeli jest to uzasadnione względami porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego i zdrowia publicznego.

Ponadto art. 45 TWE (odpowiednio art. 55 TWE, jeżeli chodzi o swobodę świadczenia usług) stanowi, że przepisy te nie mają zastosowania, jeżeli dotyczą one działalności wiążącej się w danym państwie członkowskim, nawet przejściowo, z wykonywaniem władzy publicznej. W odniesieniu do zamówień publicznych Trybunał orzekł, że wyłączenie to dotyczy jedynie takich usługodawców, którzy biorą udział w działalności pozostającej w bezpośrednim i szczególnym związku z wykonywaniem władzy publicznej, i nie może odnosić się do zamówień na dostarczanie i obsługę kompute-rowych systemów przechowywania informacji i przetwarzania danych, nawet jeżeli systemy te używane są podczas wykonywania pewnych funkcji publicznych (podatki, przestępczość zorganizowana, ochrona zdrowia), ponieważ działalność usługodawców ma tutaj charakter jedynie techniczny. Nawet jeżeli jednak ich działalność wiązałaby się bezpośrednio z wykonywaniem pewnych funkcji publicznych, to i tak państwo nie mogłoby się na to powoływać dla usprawiedliwienia podjętych środków, jeżeli tylko działalność ta byłaby przedmiotem kontroli ze strony władz.